vrijdag 30 november 2012

Liliansbeelden en de kunst van het van 1 tot 10 tellen

Ineens ben ik door een opmerking met mijn gedachten 13 jaar terug in de tijd,  in Denemarken waar ik met mijn gezinnetje een vakantie doorbracht. Meteen ook de laatste want ik vond het ondanks 14 dagen schitterend weer geen succes.  Dit mede vanwege het park waar wij een huisje hadden geboekt. Denemarken is een tamelijk leeg land maar om 1 of andere reden hadden de eigenaren toch kans gezien om alle huisjes tegen - en  bovenop elkaar te bouwen. Als wij in ons "tuintje"  zaten dan hadden wij zicht op de waterval aan de overkant oftewel: de badkamers van de barakken rij voor ons.  Dat hele "kamp" gevoel  had uiteindelijk 1 voordeel nl. dat wij 's avonds toen de kinderen  eindelijk in bed lagen  bij de mensen achter ons (die we daar ontmoet hadden) een fles wijn konden gaan drinken. Terwijl we in hun tuin zaten, kon ik onze badkamer  namelijk zonder problemen  in de gaten houden. Met de kiddies zelf had ik afgesproken dat zodra er iets aan de hand was, zij alleen maar hun koppie uit het raam hoefden te steken en dan zou ik het meteen zien, ze zouden niet eens hoeven te roepen.
Wij installeerden ons aan de tuintafel en zaten nog nauwelijks aan ons eerste glas en ja hoor........ daar ging het licht al aan. Niemand stak zijn kop nog uit het raam, maar ik besloot toch al maar meteen poolshoogte te gaan nemen. Ik stak de 3 meter gras over en achter mij hoorde ik dat de hilariteit enorm aan het toenemen was. Ik miste alle fun, dus ik wilde geen gezeur en  snel terug.
Ik ging op mijn knieën voor het lage badkamerraampje zitten en kon - omdat het open stond- het gordijn  wegtrekken en tegelijkertijd roepen: "Wat zijn we aan het doen"????
Ik weet niet wie harder gilde: IK, of de man die net voor de wc stond te plassen en die met zijn vriend nog in zijn hand, door zijn hoeven zakkend van schrik achterover tuimelde.
Het drong meteen tot me door: het verkeerde raam. Ik had fout geteld. Ik kan niks zonder tomtom maar dat het zoooo erg was...... Dit was het raam van onze buren en de hilariteit van de mensen achter me had daarmee te maken gehad. Dat kon ik nu wel concluderen aan de gierende, bulkende, hikkende geluiden die ik achter me waarnam.
Ik had het gordijn in een reflex meteen weer dicht gerukt en riep nu door het gesloten ding alle excuses die ik in 1 minuut kon proppen, wensend dat ik door de grond kon verdwijnen.
Toen de buurman weer op adem was gekomen en het gordijntje  een spleetje opende was hij absoluut NOT amused en ik uiteraard op dat moment ook niet.

Toch had ik  het niet willen missen want het aantal keren dat  ik naderhand  dubbel heb gelegen bij deze herinnering is niet meer te tellen.




 

O, ja en de zee zat vol kwallen!!!!

maandag 12 november 2012

Liliansbeelden en de nieuwe eigenaars

Alleen foto's kijken van mijn beelden: http://liliansbeelden.nl.server2.starthosting.nl/albumls/index.html

De laatste beurs van dit jaar is hierbij officieel achter de rug. Ik kan me nu gaan richten op nieuwe beelden maken en mijn programma voor volgend jaar bepalen. Althans dat denk ik; maar vandaag is het toch gewoon ordinair puinruimen in mijn huis en atelier waar op dit moment niemand wil zijn, inclusief ik zelf.
Voor een impressie van onze stand (schilderijen van: http://www.dicksteenhuisen.nl/ ) heb ik hier een klein filmpje:




Het meest bijzondere dit keer vond ik het afleveren van de beelden bij de nieuwe eigenaars. Sowieso is het altijd leuk om een beeld te gaan afleveren in zijn nieuwe huisje, maar dit keer kreeg het nog een extra dimensie vanwege de bijzondere mensen die ik iets beter heb leren kennen.
Het begon zaterdag toen ik mijn bronzen beeld Concentratie II ging afleveren bij iemand die het beeld een tijd geleden in neolith gezien had en sindsdien had moeten wachten op de bronzen variant. Op het moment dat het beeld bij de vrouw op de juiste plaats werd gezet voelde dat schijnbaar als letterlijk en figuurlijk de juiste plaats want  zij zei dat zij tranen voelde opkomen zo blij was ze met dit beeld. Ik was moe na een lange beurs dag, maar ik reed hierna fluitend naar huis.
Op zondag na de beurs moesten er nog twee beelden afgeleverd worden die men niet direct zelf mee naar huis had kunnen of willen nemen. "No guts no glory" op zijn loodzware paal van 1 meter natuursteen moest naar twee mannen die mij van te voren al gewaarschuwd hadden dat ik onder de indruk zou zijn van hun verzameling kunst. Niets had mij echter kunnen voorbereiden op wat ik daar aan trof.  Het resultaat van 36 jaar samen reizen en verzamelen had geleid tot het wonen in een soort museum leek wel, er was nog een zithoek maar de rest van de vertrekken hing vol met skeletten van allerlei dieren, Afrikaanse kunst, laden vol met opgezette vogelspinnen, schorpioenen, kevers enz. Het was prachtig en smaakvol uitgestald en had daardoor niets gruwelijks. Het laatste beeld ging naar een echtpaar van 85 jaar, ze zijn al zo lang samen en weten er nog steeds iets leuks van te maken. Ze hadden al eens een beeld van mij gekocht en indruk gemaakt met de opmerking: wij zijn dan wel oud en misschien hebben we niet meer zo lang, maar dat weerhoudt ons niet om er nu dubbel en dwars van te gaan genieten. En wat kochten ze nu: mijn beeld  "Never a dull moment". De titel zegt genoeg.

En wat ik daarnaast nog mooi vond was de toevallige plaatsing van mijn beeld als voorgrond voor het schilderij van Dick, waarbij het lijkt alsof we dit bewust gedaan hadden. Het verliefde stel dat tot stilstand komt met alle oog en aandacht voor elkaar tegen op de achtergrond de Rotterdamse metro en alle mensen die elkaar niet zien en voorbij haasten in de tussen momenten van naar huis gaan en thuis komen. Ik vind het prachtig.




maandag 1 oktober 2012

liliansbeelden en de reunie

Wat een bijzondere ontmoeting kan een Reünie zijn vooral als het het weerzien met je klasgenootjes van 40 jaar geleden betreft. Ik moet zeggen dat ik van te voren behoorlijk zenuwachtig was. Waarom weet ik niet. Wilde ik niet zien dat de frisse vrolijke koppies uit mijn herinnering voor eeuwig uitgevaagd en vervangen  zouden worden door lichtelijk verlepte, pafferige hoofden, begroeid op plekken waar je liever geen haar ziet? Of was ik bevreesd voor wat ze nu na al die tijd van mij vonden?
De entree vond al bijna niet plaats, want toen ik helemaal alleen aangewandeld kwam en al gelach door de open deur hoorde en  vaag wat totaal onbekenden bij elkaar kon ontwaren, toen was mijn allersterkste reactie: vlucht!! Maar toen zag ik mijn vriendinnetje van vroeger en hoewel veranderd en volwassen geworden herkende ik haar zonder problemen. Dus ging ik naar binnen en ik heb er geen moment spijt van gehad. Sommigen waren direct herkenbaar, anderen moesten eerst hun naam zeggen maar na even geklets te hebben ontwaarde ik toch ook in hun ogen het kind dat ze ooit geweest waren. Zo grappig dat de meisjes waarvan ik van te voren had ingeschat dat zij nu nog mooi slank en extravert zouden zijn,  dat in werkelijkheid ook waren. En dat de grote jongens nauwelijks meer bijgegroeid waren behalve een paar  in de breedte en dat de kleintjes van toen ruim boven me uitstaken. Goed nieuws voor alle kleine jongetjes die het zo zwaar kunnen hebben in hun klasjes tussen meisjes - die sowieso al twee jaar hun geestelijke meerdere zijn - bij wie ze nog niet tot de schouders kunnen komen en daarom letterlijk over het hoofd worden gezien. Er is nog hoop.
Het percentage kindertjes met kansloze hoofdjes uit mijn klasje die gewoon nog even op moesten drogen lag relatief best hoog, bleek deze avond  Ondanks de jaren en de overduidelijke werking van de zwaartekracht zien we er beter uit dan 40 jaar geleden, want ik reken mezelf zeker ook in die categorie. Mijn god zeg, de pasfoto's die steeds voorbij kwamen waren daar de stille getuigen van. Ik weet nog dat ik zelfs tot mijn 17e heb gedacht dat er nooit iemand verliefd op me zou worden. En toen kwamen de lenzen en taladeladielaaaaaaaa...........
Soms zag je in het tegenlicht een paar oren binnen komen en dan wisten we al meteen wie het was.
Sommige mannen hadden nu meer haar in hun wenkbrauwen dan op hun hoofd maar dat kan best aantrekkelijk zijn.
Zo langzamerhand druppelde iedereen binnen en waren we bijna compleet als klas 6 van de Olavschool in Apeldoorn. Geen doden, geen ongeneeslijk zieken, wel iemand die bijna dood was geweest en met prachtige verhalen kwam over visioenen van de hemel maar ook van de hel. Scheidingen, maar verrassend veel mensen die al twintig jaar of meer met dezelfde partner hun leven delen. We hadden met ons 22 :  37 kindertje bij elkaar gefokt. Dus hebben we ons prachtig aan het landelijke gemiddelde gehouden. Schreinende verhalen van een jongen (want bij hem kon je nauwelijks zien dat er 40 jaar voorbij waren getikt) die zijn kind nooit meer mocht zien. Iemand had op hele jonge leeftijd beide ouders een maand na elkaar verloren, wat een impact moet zoiets op een leven hebben. De mooiste moeder die altijd verzorgd en charmant was in mijn ogen blijkt depressief en onzeker geweest te zijn. Van mij wisten ze nog  dat ik in een drive inn woning woonde en een hond had en dat het bij ons redelijk vrij eraan toe ging, oja en iemand vond mij net een zigeuner meisje (???)  Het meisje dat ik nu niet meer herkende maar toen zij haar naam zei wist ik het meteen: Hoogeveen, daar hadden ze haar aan het einde van het schooljaar naar afgevoerd en daar kon je met je fiets niet komen zoveel aardrijkskunde hadden we al gehad. Het verdriet van het afscheid nemen. Het jongetje waar ik verliefd op was geweest en die de halve klas voor het uitzoeken had gehad, de jongen die mijn vriendje was en die zijn moeder al zo jong had verloren en verbaasd was dat ik dat nu nog wist. Het ventje waar ik vroeger altijd mee overhoop lag, lijkt me nu een hele redelijke man met wie ik best door 1 deur zou kunnen.
Enige minpuntje was dat wij helaas  niet zo sociaal als  klas bleken te zijn geweest, als  dat wij ons tot nu toe konden herinneren. Ook in onze klas bleken er  klasgenootjes geweest te zijn die niet op de reünie wilden komen omdat ze het niet  fijn hadden gehad in die periode. Zo speciaal waren we dus ook niet.
Alle herinneringen die op kwamen zetten op die avond, alle dingen die ik dacht niet meer te weten. Al die vreemden waarmee je toch een heel bijzonder band hebt. Het was heel bijzonder deze avond, in mijn hoofd echoën alle gesprekken al twee dagen na..........
 
 


donderdag 27 september 2012

Liliansbeelden en de waarheid


Mijn zoon klaagt altijd dat er hier niks in huis is.

 Ik zal de deur van mijn koelkast even voor jullie opentrekken:



En mocht je nog denken: Oh allemaal chocolade poppetjes.... Nee, dit zijn mijn beelden in wording,die moeten opstijven.

woensdag 19 september 2012

Liliansbeelden en zaken van landsbelang.

Was ik de enige die in de lach schoot toen Henk Kamp tijdelijk door het leven moest met de titel: Verkenner Kamp. ??? Ik ben misschien te visueel ingesteld en zie onze Henk met dunne witte beentjes met hoog opgetrokken kniekousjes en een korte broek met opgerolde mauwen proberen om de tegenpolen Samsom en Rutte door 1 deur te krijgen.  Gelukkig heeft niet iedereen dit, want hij schijnt nog een heel eind te zijn gekomen.

Tegelijkertijd trigerde "verkenner Kamp" een herinnering bij mij van heel lang geleden. Toen ik nog met mijn broertje en zusjes  thuis woonde bij een moeder wiens enige doel was om voor ons te zorgen (dat dacht ik toen) en een vader die bij de Militaire inlichtingen dienst werkte en iets vaags deed als ondervrager. Dat wisten wij want daarnaast sprak hij ook nog Russisch en dat vonden wij cool.

Op een dag ging de telefoon en nam mijn broertje die toen 12 was op. Hij hoorde een mannenstem die vroeg of zijn vader thuis was, maar die was even weg.
Waarop de man zei: "geef dit door aan je vader: JE SPREEKT MET ONDERVRAGER HUT, DE TENT VOOR DE HOND IS KLAAR"

Mijn broer stond stijf van de adrenaline, hij had een boodschap doorgekregen dat was duidelijk, een code die voor mijn vader een belangrijke betekenis zou hebben, die hij meteen zou herkennen en tot actie over zou gaan.  Vol van het idee dat hij een heel belangrijke functie had te vervullen wachtte mijn broer tot mijn vader thuis zou komen, in zijn hoofd repeterend wat hij had gehoord zodat hij het niet zou vergeten en geen fouten zou maken. Toen mijn vader thuiskwam liep mijn broer meteen naar hem toe. Wat voor hem zo totaal geen betekenis had gehad zou nu in vruchtbare aarde vallen. Papa zou er meteen jus van kunnen maken en het land redden. Pap zei hij, je moet goed luisteren ik heb deze boodschap voor je doorgekregen: Ondervrager Hut heeft gebeld en de tent voor de hond is klaar. Mijn broer sprak de woorden duidelijk uit, zodat de code niet door hem voor meerdere uitleg vatbaar zou worden.
Hij keek zijn vader verwachtingsvol aan. Zou papa's gezicht nu veranderen, zou hij opgelucht gaan lachen, of zou er angst op zijn gezicht verschijnen, of afgrijzen.  Maar niets van dat alles. Mijn vader bleef mijn broertje aankijken of er nog meer zou komen." Wat??" was alles wat hij uitbracht. Een grotere anticlimax was niet mogelijk.
Mijn broertje herhaalde de zin nog maar een keer, nog duidelijker articulerend. Maar de reactie bleef gelijk:" Wat is dit voor onzin"  zei mijn vader. "Wie heb je dan aan de telefoon gehad? ". "Ondervrager hut" zei mijn broertje.
Dit ging nog een tijdje zo door. Mijn vader zei:" jij hebt echt teveel fantasie. Wat een onzin, een code.  Er is geen ondervager Hut en ik krijg geen codes via de telefoon. Maar wie heeft er nu wel gebeld????!!!"
De conclusie aan het einde van de middag was dat we er wel nooit achter zouden komen.
Tot twee dagen later mijn ouders een geagiteerd telefoontje kregen. Het was:
Slager Schut, hij had toch doorgegeven dat de pens voor de hond klaar was??? Hoe lang dachten wij dat dat goed bleef.??????




                                                             

vrijdag 6 juli 2012

Liliansbeelden en vakantie

Ik heb een enorme hekel aan de Tour en de hele verslaggeving eromheen, maar vandaag  was het een aanleiding voor een mooie herinnering.  De Tour komt vandaag nl. door Metz. En als je  "Metz" binnen ons gezin zegt dan beginnen we al te lachen, hoewel het toen de herinnering ontstond verre van grappig was.

Heel heel lang geleden toen vaders en moeders nog gewoon de hele weg ruzie hadden over de te vinden route,  reden wij met onze kleine kinderen naar een vakantiebestemming in Frankrijk. Wij overlegden hoe de route verder zou verlopen (nou ja niet echt natuurlijk, mijn man wees op de kaart - die alleen voor de sier op mijn schoot lag - aan hoe hij ging rijden. Voor de sier want we wisten allemaal dat ik daar natuurlijk niet echt op ging kijken om te voorkomen dat ik het ding voor de tweede bocht al onder zou braken). De  kinderen hoorden hem zeggen dat wij door Metz zouden rijden. De schatjes begonnen spontaan vrolijk te rijmen:" In Metz krijg jij een pets ". Al gauw werd het een soort Mantra: in Metz krijg jij een pets, in Metz krijg jij een pets. Het toontje verliep van steeds dreigender naar steeds zachter tot ze er godzijdank ruim voor we Metz bereikten  van in slaap vielen. Ik haalde opgelucht adem. Pfew, dat moment suprême zouden wij niet meemaken. Deze Tour zou niet al crashend gaan finishen in Metz.  Maar wat schetste mijn verbazing: we rijden Metz nog niet binnen of de vader van ons lieflijk onschuldig slapende kroost,  begint uit het niets keihard te schreeuwen: JONGENS WE ZIJN IN METZ!!!! Waarop ogenblikkelijk die ene die net wat sneller wakker schrok zich geen moment bedenkt en  de ander vol op het gezicht mept. Hier houden alle raakvlakken met de Tour op want mijn kinderen zijn niet als die bikkels die zelfs met een gebroken heup nog doorfietsen. Mijn kinderen huilen wel en ook nog eens heeeel hard. En zelfs de dader uit angst voor represailles huilde heeeeeeeeeel hard mee. Misschien is er toch wel iets te zeggen voor het gebruik van doping. Wij zaten ineens van extreme stilte in een wal van geluid en in die chaos moest ik troosten en bepalen op wie ik woedender was. Het kind op de achterbank of die naast me zat. Het kind voorin had het geluk dat hij veilig achter het stuur zat,  want ook dit circus moest net als de Tour nog verder kunnen trekken dan Metz.

Ach voor iemand zich zorgen maakt, tegenwoordig hebben we een routeplanner, niks meer op de achterbank en gaan we nog steeds heerlijk met zijn tweeën op vakantie

 

dinsdag 29 mei 2012

Liliansbeelden en het gedicht



Tijdens mijn expositie bij kasteel Rijnhuizen, heeft mijn beeld belofte iemand geïnspireerd om een gedicht te maken. Wat bijzonder. Ik ben er ook trots op want het hele park stond vol met beelden: http://www.pen.nl/artikel/uitgebeeld (voor het hele artikel, en hieronder het gedicht).


ach kom, mijn lief, het hek is los
we sluipen de kasteeltuin in
vandaag maak ik jou hertogin
we schuilen onder bladerdos
ik schilder jou, maak jou van glas,
ontsluit je vormen in een steen
ik maak muziek voor jou alleen
ik leg mijn woord voor jou in’t gras
zo heb ik hoe jij mij bespeelt
in duizend kunsten uitgebeeld
© ton de gruijter

zondag 15 april 2012

Liliansbeelden en de uitslag

Okay het zit erop dit weekend vol jury uitslagen. Kon ik zaterdag alleen maar juichen voor mijn partner in crime tijdens de voorrondes van ZomerExpo 2012, vandaag viel ik wel in de prijzen.
Regionale Kunstdag Utrecht: de locatie deed in eerste instantie niet veel goeds vermoeden. Maar hoewel het de hele dag ijskoud was, was de sfeer en het aantal bezoekers hartverwarmend. Ik verkocht zelfs een paar keer mijn kleine cadeau beeldje en mijn beeld Onvoorwaardelijk kreeg erg veel aandacht en reacties.
Ondanks dat was ik toch verrast toen David Polak bij bekend maken van de uitslag (voorzitter stichting kunstweek) ook mijn naam noemde als 1 van de 20 deelnemers die het meest door het publiek en/of de jury was genoemd deze dag.
Ik mag dus ook door naar de Nationale kunstdag in Ahoy.

Meestal worden mensen vrolijk van mijn beelden, maar dat ik er ook een paar heb die het tegengestelde effect hebben  werd vandaag pijnlijk duidelijk toen een vrouw in tranen uitbarstte bij het zien van een foto van mijn beeld "loslaten". Mocht je deze blog lezen dan wil ik je laten weten dat ik hoop dat je je nu beter voelt en dat je het proces waar je nu midden in zit goed kunt afsluiten. En voor de overige bezoekers die op mij gestemd hebben: super bedankt. Ik gloei van trots en ben super blij met mijn nominatie.

vrijdag 30 maart 2012

Liliansbeelden en de belastingdienst

Op "blauwe vrijdag" wil ik niet achterblijven met mijn eigen ervaring op het gebied van het invullen van het belastingformulier.
Al dagen heerst hier in huis een stemming of er een bom verstopt is die we (hoewel we em niet kunnen vinden) wel duidelijk horen tikken. Wat is er aan de hand?
Ik heb dit jaar voor het eerst een poging gedaan om mijn ventje te helpen met het verzorgen van mijn belastingaangifte. Hij deed dat namelijk tot dit jaar helemaal zelfstandig en dat vond ik toch eigenlijk niet helemaal stroken met mijn rol als zelfstandig ondernemertje. Ik heb zeker een week mijn tijd lopen vullen met gegevens invoeren in excel lijsten. Wat voelde ik me trots. Tot mijn ventje het na lang zeuren van mijn kant eindelijk ging gebruiken om mijn formulieren even vlot af te werken. Sindsdien slijt de trap hier enorm van de boze schoentjes die om de twee minuten van boven naar beneden en vice versa klossen om mij weer een fout onder mijn neus te drukken. En de toon waarop wordt ook steeds geïrriteerder. Ik leer enorm veel en volgend jaar zal het vast een stuk beter gaan. Blijkbaar mag je geen rekeningen weggooien als het je niet meer helemaal duidelijk was waarvoor die ook al weer waren. Data die ingevoerd moeten worden zijn niet van wanneer jij er aan toe was om ze te betalen. Bedragen moeten inclusief BTW ingevoerd worden of exclusief, niet door elkaar. Je mag je geen rekeningen in je handen laten drukken die niet volledig zijn. Kortom: meneer vond dat ie het beter helemaal alleen kan doen. En van mijn kant leek het uitbesteden van je hele administratie in een schoenendoos aan een wildvreemde helemaal niet zo onaantrekkelijk meer. De conversatie tussen ons ging van: weet jij wel hoeveel tijd ik kwijt ben met al die fouten te herstellen, tot: en weet jij wel hoeveel tijd jij kwijt bent aan dat steeds die trap af komen om weer een zelfde fout te komen laten zien. Blijf gewoon boven!!! Hij: en jij gaat dat volgend jaar allemaal beter en anders doen. Ik: en jij gaat volgend jaar gewoon in januari beginnen en niet meer op het laatste moment!
Ahhhhhhh, vanmorgen nadat ie elke avond tot laat had doorgewerkt en elke morgen nog voor hij naar zijn werk ging, kwam dan het verlossende woord: Hij kan het gaan insturen op deze blauwe vrijdag.
Ik hoor niks meer tikken. Kan die bom zelf alleen nog steeds niet vinden. Misschien gaat ie automatisch weer op scherp deze tijd volgend jaar.

                                                   

vrijdag 2 maart 2012

liliansbeelden en techniek

Wilde blogje schrijven met foto erbij en hoewel ik de draadjes bevestigd had op de mij uitgelegde manier werd het nergens zichtbaar dat mijn telefoon aan mijn computer hing. En tja dan ben ik wel klaar met mijn kennis van hoe je een foto bij je blog kan zetten. Ik zat even te overleggen wat ik zou gaan doen:
A: schuimbekkend rondtollen op de grond
B: geen blogje schrijven.


Het is B geworden.

vrijdag 10 februari 2012

Liliansbeelden en auto's (mannen)

Vriendinnetje heeft spiksplinternieuwe auto gekocht. "Wat heeft ze" vragen mijn mannen. Ik zei: ik denk een peugeot 301. Er valt een lange stilte waarbij ze me allebei meewarig aankijken. En je weet zeker dat het een nieuwe is, want die werd geloof ik voor het laatst in 1920 gemaakt zegt nummer 1. Nummer 2 doet wat suggesties: was het een 306, 307 misschien. Ik zei: dat weet ik niet, eigenlijk weet ik niet eens of het wel een peugeot is. Het is een zwarte en ze is er heel blij mee. Ze kijken elkaar aan en hoewel het stil blijft hoor ik dat ze een heel gesprek met elkaar aan het voeren zijn.
Kijk dat snap ik dan weer niet, dat ze na al die jaren in mijn gezelschap (mijn zoon is ook alweer bijna 19) nog steeds iets van mij verwachten op dit gebied.
Ik bedoel ze hebben erbij gestaan dat ik naar "onze auto" liep en alleen omdat de sleutel niet in het slot paste tot de conclusie kwam dat - hoewel ook rood - dit toch niet onze auto was. Op zulke momenten gaan ze zelfs even staan overleggen of het wel verantwoord is om bij mij in te stappen. Mijn zoon is sowieso het vertrouwen in mijn verstandelijke vermogens kwijt sinds mijn man een mooiere cabrio voor mij wil kopen en ik in mijn ouwe bakje wil blijven rondrijden. En dan vooral vanwege mijn redenatie: als je erin zit zie je zelf niet waar je in rijdt en de wind wappert op dezelfde manier door je haar dus zonde van het geld.
Hij kijkt me dan aan alsof ie verwacht dat ik elk moment kan gaan gillen van het lachen.......

Ach ja zo hebben we allemaal iets toch? Als mijn mannen terugkomen van een avondje weten ze precies met welk merk type en bouwjaar auto ze zijn gegaan en kunnen ze hetzelfde van alle aanwezigen opnoemen (zelfs als ze die helemaal niet bij zich hadden). Maar vraag niet: wat hadden ze aan? waar hebben jullie het over gehad? hebben ze zorgen? waren ze blij/verdrietig/ontspannen. wie zat er naast wie? Zijn ze gelukkig met hun man/vrouw/vriend/vriendin? Hoe keken ze toen ze dat vertelden?
Laat ik dit zeggen: een kleur van een auto kunnen noemen is veel in vergelijking met wat deze vragen opleveren.
Hahahaha ben ik meteen bij het antwoord op mijn eigen vraag: ik blijf hen met hetzelfde enthousiasme bestoken terwijl zij zich waarschijnlijk al jaren afvragen waarom ik nog steeds iets van ze verwacht op dit gebied.




=


donderdag 19 januari 2012

liliansbeelden en het ei

Ik voel me heel erg zielig! En dat is best knap als je bedenkt dat ik gisteren mijn zesde beeld voor deze maand heb verkocht en vandaag zit te wachten of de zevende verkoop wel of niet doorgaat. Daarnaast werd ik net nog gebeld door een galerie met een heel mooi aanbod voor een expositie. Behoorlijk vrolijk ging ik de afvalbak leeg gooien buiten in de container. Dat ging een beetje moeilijk want een gedeelte van een pallet waar sokkels in hadden gezeten stond de boel te blokkeren. Weten jullie waarom je nooit een hark in het gras mag laten liggen? Kennen jullie dat effect dat je niks vermoedend met je voet op de hark trapt en dan  onderuitgehaald wordt door de steel die ineens uit het niets tevoorschijn komt en je dan vol in je snufferd raakt? Zoiets gebeurde met het pallet, ik kreeg ineens een enorme opdoffer tegen de zijkant van mijn hoofd met het dikste stuk hout, kon me ternauwernood overeind houden, proefde een rare smaak in mijn mond en nog voor iemand kon vragen: hoe wilt u uw eitje, had ik em al hardgekookt op mijn voorhoofd zitten. Net boven mijn slaap. Ik keek nog ff totaal beteuterd naar het andere einde van het pallet waar de spijkers nog uitstaken en prees me nog gelukkig dat niet dat deel als een hamer op mijn kop geslagen had. De totale paniek brak uit toen ik bij een spiegel aankwam. Ik was bang dat het zou gaan knappen zo snel groeide dat ei. Mijn ventje kwam meteen naar huis en trof mij op de bank aan met een zak albert hein reuze garnalen op mijn kop. Ik kan me aan gaan melden voor Hollands next Frankenstein. Ik voel me echt enorm zielig.