dinsdag 30 juli 2013

liliansbeelden en Tegengif

Toen ik 20 was ben ik gestopt met het lezen van de krant. Ik kon het gewoon niet meer, telkens als ik verhalen las over moord, marteling enz dan werd alles stil om me heen en werd ik uit mijn hoofd in het lichaam van het  slachtoffer gezapt en ging ik "voelen" hoe het in die hel geweest moet zijn.
" Lees  die artikelen dan niet" zeiden mensen, dan blijf je toch op de hoogte. Helaas, niet verder lezen terwijl je de vetgedrukte kop wel hebt gezien: niet met mijn fantasie. Hoe boos ik ook op mezelf werd dat ik moest stoppen: ik bleef het artikel herschrijven in mijn hoofd met de walgelijkste dingen die ik kon verzinnen die op die kop hadden kunnen slaan tot ik van ellende uiteindelijk het artikel maar weer op ging zoeken. Alles beter dan het ziekelijke gemaal in mijn eigen hoofd. Want echt, mijn kinderen zeggen het nu nog steeds: "Waar haal jij al die rampscenario's eigenlijk vandaan" als ze zich  niet op tijd gemeld hebben en ik ongerust ben geworden.
Vanaf mijn 23e ben ik het weer opnieuw gaan proberen en noem het afstompen, maar in al die jaren heb ik geleerd om het wegflitsen te stoppen. Ik las de meest gruwelijke berichten zonder het perspectief te verschuiven van lezer naar slachtoffer en als ik merkte dat het toch mis ging dan deed ik de krant dicht en zei tegen mezelf: stoppen NU!! en dat lukte (meestal).
Maar tegenwoordig betrap ik mezelf erop dat het lezen van de krant en het luisteren en kijken van journaals  mij naast de nodige kennis ook nog in iets heel anders voorziet.  Het zijn nl de voornaamste leveranciers van een enorme dosis aan woede, frustratie, zwartkijkerij, negativiteit en angstgevoelens en dat allemaal terwijl ik in mijn eigen hoofd ben en  blijf.
Ik lees daarom zelden nog de krant, kijk geen journaal en probeer via radio 1 toch een beetje op de hoogte te blijven. Maar ik leef niet onder een steen dus ook bij mij sijpelt er van alle rottigheid, zieke geesten en zakkenvullers nog genoeg door het filter.
Daarom heb ik het voor mij A-typische beeld "Tegengif" gemaakt. Ik had behoefte om iets te creĆ«ren waar ik mijn ogen op kan richten als er weer eens iets "binnen" komt dat alleen maar zwarte lelijkheid oproept. Daarnaast haat ik bloemen in een vaas en dit voelt als bloemen die altijd zullen bloeien en nooit zullen verwelken.

Uiteraard blijft de vraag: hoe vind je een balans tussen het vergaren van kennis en niet meegesleurd te worden in een achtbaan van (negatieve) emoties. Wie herkent dit en meer nog, hoe doen jullie dat??????


Tegengif

Geen ontkomen aan,
zinloos geweld, haat, oorlog, marteling, kindermisbruik
het “nieuws” vreet zich door de kiertjes een weg naar binnen.

Op zoek naar een tegengif:
pilaren vol liefde, respect, begrip, mededogen
als stengels van hoop
dragen ze de duimen, ontluikend uit de knop





 
Love, respect, understanding & compassion