zondag 18 september 2011

Liliansbeelden en parkeren

Vandaag was tweede beursdag bij Kunst Wageningen. Ik kwam heel vrolijk aanrijden want na aanvankelijk een foute afslag op de snelweg genomen te hebben (paniek, paniek) kon ik verder de weg helemaal vinden naar het Theater. Ja ik weet dat ik er de dag ervoor ook was, maar geloof me als je Lilian Steenhuisen heet, dan betekent dat helemaal niks! En het is zeker geen garantie dat je dan ergens zonder problemen naar toe zou kunnen zoeven. Dus stel je mij voor: ik zie niet alleen het theater nee juich juich ik blijk ook nog te weten waar de parkeerplaats zich bevindt. Een enorme smile begint door te breken als ik triomfantelijk op de slagbomen afrijdt om aarzelend tot een halt te komen als het begint te dagen dat deze bomen vandaag in ieder geval niet meer open zullen gaan. Even kijk ik nog serieus of ik echt niet langs de slagbomen kan manoeuvreren en dan: Bam, als een enorme vuistslag midden in mijn buik overvalt de paniek me. Oh shit, waar moet ik dan parkeren? Waar moet ik nu naartoe? Ik probeer mijn auto te keren en kom een beetje vast te staan terwijl mijn auto de volledige toerit naar de parkeerplaats- waar ik niet op kan komen- blokkeert. En ineens zie ik uit mijn ooghoek een jeepje opduiken. "Karin" juicht het in mij als ik mijn vriendin/collega/buurvrouw op de beurs, meen te ontwaren achter de beslagen raampjes. Wat ik niet weet is dat Karin inmiddels aan haar derde rondje Wageningen is begonnen want die kon de parkeerplaats niet eens vinden. Die was al zonder de frustratie van bomen die niet omhoog wilden helemaal door het dolle heen aan het raken en de beslagen raampjes waren direct herleidbaar aan de stemming in de auto. Dus was ik stomverbaasd toen ik haar aanvankelijk af zag remmen om meteen erna gas te geven en om een bocht dreigen te verdwijnen. Het keihard uitgeschreeuwde:" Neeeeee" van mij zette geen zoden aan de dijk en hoewel ik eerst dacht dat ik moeilijk uit mijn overdwarse positie kon komen bleek dat enorm mee te vallen (als je niet zit met een enorme klap over de stoeprand en als je maar bang genoeg bent dat iemand uit je zicht verdwijnt). Ik wist de weg niet en mijn hele wezen riep: volg die jeep laat haar niet ontsnappen!!! Pas na 5 minuten en steeds onbekender terrein begon ik me af te vragen of de bestuurder van de auto Karin eigenlijk wel was en of ik niet nu als een blinde kip gewoon een willekeurige voorbijgaand jeep aan het achtervolgen was. Toen ik naast haar stopte op een parkeerplaats was de opluchting groot toen ik haar zag en zij mij want de auto's waren nu dan wel geparkeerd maar wij hadden geen idee waar wij waren en waar het theater was.
Wonder boven wonder hebben we het toch kunnen vinden en ook nog redelijk voor sluitingstijd van de beurs. Gelukkig want ik had deze dag qua gezelligheid en qua omzet niet willen missen.

Ps: hahaha, vanmorgen zie ik op twitter dat ik niet door 1, niet door 2, nee door DRIE!!! verkopers van scooters wordt gevolgd nav mijn bovenstaande blog bericht. Ik heb ze meteen gevraagd of ze echt denken dat het manoeuvreren met een scooter met sokkels onder mijn ene arm en beelden onder mijn andere makkelijker zal gaan. Maar misschien zijn ze wel getriggerd door het als een blinde kip volgen van iemand anders. Ik weet het niet, ik gok op het laatste.







Anja, Ingeborg en Thea bedankt voor de geweldige organisatie van dit evenement