Kijk dat snap ik dan weer niet, dat ze na al die jaren in mijn gezelschap (mijn zoon is ook alweer bijna 19) nog steeds iets van mij verwachten op dit gebied.
Ik bedoel ze hebben erbij gestaan dat ik naar "onze auto" liep en alleen omdat de sleutel niet in het slot paste tot de conclusie kwam dat - hoewel ook rood - dit toch niet onze auto was. Op zulke momenten gaan ze zelfs even staan overleggen of het wel verantwoord is om bij mij in te stappen. Mijn zoon is sowieso het vertrouwen in mijn verstandelijke vermogens kwijt sinds mijn man een mooiere cabrio voor mij wil kopen en ik in mijn ouwe bakje wil blijven rondrijden. En dan vooral vanwege mijn redenatie: als je erin zit zie je zelf niet waar je in rijdt en de wind wappert op dezelfde manier door je haar dus zonde van het geld.
Hij kijkt me dan aan alsof ie verwacht dat ik elk moment kan gaan gillen van het lachen.......
Ach ja zo hebben we allemaal iets toch? Als mijn mannen terugkomen van een avondje weten ze precies met welk merk type en bouwjaar auto ze zijn gegaan en kunnen ze hetzelfde van alle aanwezigen opnoemen (zelfs als ze die helemaal niet bij zich hadden). Maar vraag niet: wat hadden ze aan? waar hebben jullie het over gehad? hebben ze zorgen? waren ze blij/verdrietig/ontspannen. wie zat er naast wie? Zijn ze gelukkig met hun man/vrouw/vriend/vriendin? Hoe keken ze toen ze dat vertelden?
Laat ik dit zeggen: een kleur van een auto kunnen noemen is veel in vergelijking met wat deze vragen opleveren.
Hahahaha ben ik meteen bij het antwoord op mijn eigen vraag: ik blijf hen met hetzelfde enthousiasme bestoken terwijl zij zich waarschijnlijk al jaren afvragen waarom ik nog steeds iets van ze verwacht op dit gebied.
=