fluitend op pad voor Liliansbeelden

 

Sinds de uitvinding van de Tom Tom is er een wereld voor me opengegaan. Vroeger kon ik de straat nog niet uit zonder in paniek te raken. Met stukken karton op de stoel naast me waar de route zo beknopt mogelijk op stond geschreven leek het vaak nog een heel eind goed te komen, tot ik weer eens achter een vrachtwagen zat en een ANWB bord over het hoofd had gezien. Vanwege een totaal gebrek aan ruimtelijk inzicht in combinatie met een totaal gebrek aan "het hoofd koel houden", heb ik  vaak gillend in de auto gezeten en heel wat sollicitatiegesprekken niet kunnen voeren.
Samen met mijn vriend Tom behoort dat nu tot het verleden......dacht ik!! Helaas blijkt Tom ook verre van onfeilbaar. Toen ik em vorige week iets te enthousiast met zijn vingertje in mijn asbak aanstampte
begaven een paar zekeringen het. Het eerste merkte ik dat aan het uitvallen van de radio, maar het zonk pas echt in toen Tom door zijn laatste reserves heen was en na eerst een tijdje heel stil te zijn geweest zijn oogjes dicht liet vallen. Ik was onderweg naar Drunen... of was het nou Deurne en waar the F ligt dat eigenlijk????? Hopelijk gaat me dit vanmiddag als ik naar de opening van mijn expositie in beeldentuin Witharen in Ommen  ga niet nog een keer overkomen. Niet alleen kom ik dan ook weer te laat maar zal ik er tevens na het veelvuldig bonzen met mijn hoofd op het stuur, het trekken aan mijn haar en de uitgelopen maskara niet meer toonbaar genoeg uitzien voor deelname.