liliansbeelden en de reunie

Wat een bijzondere ontmoeting kan een Reünie zijn vooral als het het weerzien met je klasgenootjes van 40 jaar geleden betreft. Ik moet zeggen dat ik van te voren behoorlijk zenuwachtig was. Waarom weet ik niet. Wilde ik niet zien dat de frisse vrolijke koppies uit mijn herinnering voor eeuwig uitgevaagd en vervangen  zouden worden door lichtelijk verlepte, pafferige hoofden, begroeid op plekken waar je liever geen haar ziet? Of was ik bevreesd voor wat ze nu na al die tijd van mij vonden?
De entree vond al bijna niet plaats, want toen ik helemaal alleen aangewandeld kwam en al gelach door de open deur hoorde en  vaag wat totaal onbekenden bij elkaar kon ontwaren, toen was mijn allersterkste reactie: vlucht!! Maar toen zag ik mijn vriendinnetje van vroeger en hoewel veranderd en volwassen geworden herkende ik haar zonder problemen. Dus ging ik naar binnen en ik heb er geen moment spijt van gehad. Sommigen waren direct herkenbaar, anderen moesten eerst hun naam zeggen maar na even geklets te hebben ontwaarde ik toch ook in hun ogen het kind dat ze ooit geweest waren. Zo grappig dat de meisjes waarvan ik van te voren had ingeschat dat zij nu nog mooi slank en extravert zouden zijn,  dat in werkelijkheid ook waren. En dat de grote jongens nauwelijks meer bijgegroeid waren behalve een paar  in de breedte en dat de kleintjes van toen ruim boven me uitstaken. Goed nieuws voor alle kleine jongetjes die het zo zwaar kunnen hebben in hun klasjes tussen meisjes - die sowieso al twee jaar hun geestelijke meerdere zijn - bij wie ze nog niet tot de schouders kunnen komen en daarom letterlijk over het hoofd worden gezien. Er is nog hoop.
Het percentage kindertjes met kansloze hoofdjes uit mijn klasje die gewoon nog even op moesten drogen lag relatief best hoog, bleek deze avond  Ondanks de jaren en de overduidelijke werking van de zwaartekracht zien we er beter uit dan 40 jaar geleden, want ik reken mezelf zeker ook in die categorie. Mijn god zeg, de pasfoto's die steeds voorbij kwamen waren daar de stille getuigen van. Ik weet nog dat ik zelfs tot mijn 17e heb gedacht dat er nooit iemand verliefd op me zou worden. En toen kwamen de lenzen en taladeladielaaaaaaaa...........
Soms zag je in het tegenlicht een paar oren binnen komen en dan wisten we al meteen wie het was.
Sommige mannen hadden nu meer haar in hun wenkbrauwen dan op hun hoofd maar dat kan best aantrekkelijk zijn.
Zo langzamerhand druppelde iedereen binnen en waren we bijna compleet als klas 6 van de Olavschool in Apeldoorn. Geen doden, geen ongeneeslijk zieken, wel iemand die bijna dood was geweest en met prachtige verhalen kwam over visioenen van de hemel maar ook van de hel. Scheidingen, maar verrassend veel mensen die al twintig jaar of meer met dezelfde partner hun leven delen. We hadden met ons 22 :  37 kindertje bij elkaar gefokt. Dus hebben we ons prachtig aan het landelijke gemiddelde gehouden. Schreinende verhalen van een jongen (want bij hem kon je nauwelijks zien dat er 40 jaar voorbij waren getikt) die zijn kind nooit meer mocht zien. Iemand had op hele jonge leeftijd beide ouders een maand na elkaar verloren, wat een impact moet zoiets op een leven hebben. De mooiste moeder die altijd verzorgd en charmant was in mijn ogen blijkt depressief en onzeker geweest te zijn. Van mij wisten ze nog  dat ik in een drive inn woning woonde en een hond had en dat het bij ons redelijk vrij eraan toe ging, oja en iemand vond mij net een zigeuner meisje (???)  Het meisje dat ik nu niet meer herkende maar toen zij haar naam zei wist ik het meteen: Hoogeveen, daar hadden ze haar aan het einde van het schooljaar naar afgevoerd en daar kon je met je fiets niet komen zoveel aardrijkskunde hadden we al gehad. Het verdriet van het afscheid nemen. Het jongetje waar ik verliefd op was geweest en die de halve klas voor het uitzoeken had gehad, de jongen die mijn vriendje was en die zijn moeder al zo jong had verloren en verbaasd was dat ik dat nu nog wist. Het ventje waar ik vroeger altijd mee overhoop lag, lijkt me nu een hele redelijke man met wie ik best door 1 deur zou kunnen.
Enige minpuntje was dat wij helaas  niet zo sociaal als  klas bleken te zijn geweest, als  dat wij ons tot nu toe konden herinneren. Ook in onze klas bleken er  klasgenootjes geweest te zijn die niet op de reünie wilden komen omdat ze het niet  fijn hadden gehad in die periode. Zo speciaal waren we dus ook niet.
Alle herinneringen die op kwamen zetten op die avond, alle dingen die ik dacht niet meer te weten. Al die vreemden waarmee je toch een heel bijzonder band hebt. Het was heel bijzonder deze avond, in mijn hoofd echoën alle gesprekken al twee dagen na..........