Liliansbeelden en kerstmis

Ik heb een post kerst kater. En niet vanwege de alcohol, nee deze heeft meer te maken met wakker worden in een leeg huis na een geweldige fantastische Kerst met mensen waar ik heel veel van hou.

Het waren heerlijke dagen. Waarin ik en my loved ones naast van elkaar genieten, ook nog wel wat hebben geleerd.
O.a.: De avond voor kerst moet je niet een hele nacht doorfeesten en dan in een vliegtuig stappen. Ik ben niet meer de  top kerst versierster (het kon niet over the top genoeg) en nu is de liefdevolle relatie tussen mij en die kitsch troep ineens helemaal over. Een in die sfeer opgetuigde serre kan er toch heel gezellig uitzien. Je kan op de 24e december gewoon naar de winterefteling want dan is er niemand, maar: Ik moet nog steeds niet in de houten achtbaan tenzij ik het prettig vind om huilend aan de finish te komen. Duitse kelners zijn niet vrolijk ookal hebben ze nog zulke verraderlijk leuke kerstmutsjes op. Zeg nooit dat de kinderen mogen uitslapen zolang  ze willen want daar zijn de kerstdagen niet lang genoeg voor.  Laat nooit anderen jouw boodschappen voor jouw gang voor het diner halen want dan moet je ineens een perentaart maken met bak en braad.(Nu weet ik ineens ook waarom mijn scones zo plat als een dubbeltje bleven, er schijnt verschil te zijn in de boter die je moet gebruiken????) En als je harde peren bedoelt schrijf dat dan ook gewoon even op. Perentaart met bak en braad en peertjes uit blik is niet echt iets waar je de handen voor op elkaar krijgt. Zout en cajunkruiden in 1 gerecht daarentegen bevordert wel iets nl.: een sneller dan geplande afname van de biervoorraad. Een spelletje risk kan indien gespeeld met mensen met weinig tot geen strategisch inzicht desondanks onnoemelijk lang duren. De film The inbetweeners is tot driekwart enorm grappig en moet dan gewoon afgezet worden tenzij juist het stijgen van  poep en pies gehalte tot iets boven je lippen jouw ding is. Het kanon van grolsch heeft niet voor niets deze naam gekregen. Bij een glas jenever bij een haring hapje moet indien men gasten van onder de 30 heeft misschien nog even de waarschuwing gegeven worden dat het hier geen "shot" betreft. Koop je feestkleding met oog voor je  kerstformaat.  Bij Karaoke hoort dat er eerst een stel onwilligen voor je zit en voor je het weet kom je zelf niet meer aan de beurt en ga je je rond 2.00 uur zorgen maken over de gehorigheid naar de buren toe. Je zoon kan wel zingen ookal denk jij dat ie dat nog nooit gedaan heeft en hij kent teksten van Nederlandse liedjes uit zijn hoofd die je zelf zelfs nog nooit gehoord hebt. Jongens  blijken spontaan   nog stukken piano te kunnen spelen als ze voor het eerst sinds 12 jaar weer eens aan dat instrument gaan zitten.  Cadeautjes krijgen is net zo fijn als cadeautjes geven. Een open haard, kaarsjes, cappuccino's en heerlijke mensen om je heen is genoeg om een middag mee te vullen. Een logeerbed waar die heerlijke mensen in gelegen hebben moet je afhalen voor je ze naar het vliegveld gaat brengen of je moet het lekker vinden om de nekslag te krijgen bij de aanblik van dat verlaten nestje als je terug komt. Een vliegtuig kan  GODZIJDANK ook landen op 1 wiel bij harde wind.

Ik wens jullie allemaal een gezond en geweldig 2012 vol liefde en plezier.

Liliansbeelden en de ECHTE brons kleur

Ik vind het altijd wel grappig als mensen zeggen dat een bruin gepatineerd beeld de echte bronskleur is. De echte bronskleur is nl. gewoon even heel erg schrikken! Je herkent je eigen beeld niet meer als ie net uit de mal is gehakt. Daar ligt ie dan, het resultaat van waar jij uren aan hebt gewerkt, te blinken als iets wat  op een kermis uit een bak gehengeld is. Vaak nog in stukken ook, want sommige delen moeten aan elkaar gelast worden omdat ze niet uit 1 stuk kunnen worden gegoten. Dit is een fase waar je even doorheen moet. Na de assemblage gaat je beeld naar de kostuumafdeling  waar het een jasje van kleur aankrijgt en langzaam aan weer herkenbaar wordt als datgene wat jij met veel zorg enkele weken daarvoor had afgeleverd. De kleur bepaal je zelf. Bruin is misschien iets wat mensen herkennen als echt brons, maar met even veel gemak kun je het hele beeld groen  maken of grijs het ligt er maar aan welke chemicaliën je erop smeert en hoe lang je het beeld met een gasbrander bewerkt. Hieronder zie je de foto's van voor en na  de behandeling en voor de geinteresseerden een kort filmpje van hoe je  van A naar B komt.

                                                   VOOR:

                                                             NA vakwerk van Louise en Joep:

 

Filmpje  gemaakt bij Bronsgieterij Bogart in Druten

Filmpje 2

Liliansbeelden en Bronsgieterij Bogart in Druten

Ik ben recent overgestapt naar een andere bronsgieter. En wat een goed plan is dit gebleken.
Bronsgieterij Bogart in Druten is niet alleen een goed adres voor mooi gegoten en goed afgewerkte bronzen beelden maar het is ook een leuk team dat je meteen een gevoel weet te geven dat je welkom bent. Ze denken met je mee en helpen zelfs om de moeilijkste beelden toch goed op een sokkel te krijgen. Mocht je zelf willen afwerken en/of patineren dan kan dat ook.
En vandaag kon ik er ook nog eens een keer foutloos naar toe rijden, daar kunnen zij niks aan doen, maar prettig was het wel! Als je hier vaker leest, weet je HOE prettig!
Voor meer info: http://www.bronsgieterijbogart.nl/index.htm

Liliansbeelden en spraakverwarring

N.a.v. mijn vorige blog heb ik heel veel reacties gekregen via mail, twitter, facebook. Hartstikke leuk om te merken dat iets dat mij raakt anderen niet onbewogen laat. Er waren hartverwarmende reacties en ook een hele spannende. Maar 1 ervan werd onbedoeld enorm hilarisch. Het stond onder onze foto op facebook (zelfde foto die onder mijn vorige blog staat) en mijn dochter kon het dus zelf zien en lezen. Zij woont al sinds haar 17e in Engeland en heeft een aantal Nederlandse woorden en uitdrukkingen niet geleerd. Dat leidt regelmatig tot spraakverwarring.
Zij belde mij op en zei: ik snap dat ze jou mooier vindt, maar hoezoooooo heb jij mooiere borsten dan ik??? Onder de foto van haar en mij stond: prachtige dochter maar mooiere moeder. Vooral de inborst!
Toen ik uitgelachen was kon ik haar uitleggen dat ze zich geen zorgen hoefde te maken en dat zelfs het "mooiere moeder" niet sloeg op mijn uiterlijk.

                                                                        

Liliansbeelden en opvoeden

Opvoeden is moeilijk. Geef mij maar een bonk bijenwas en ik maak er een mooie vrouw van die trots, sterk en weerbaar is. Ik boetseer net zo lang tot de armen en benen mooi glad en in de stand die ik wil staan, zodat ik het beeld volledig naar mijn zin bij de gieter kan afleveren.  Probeer zoiets maar eens voor elkaar te krijgen als je op een dag een baby in je handen gedrukt krijgt. 17 jaar heb ik erover gedaan voor ik het eindproduct eindelijk uit handen durfde te geven. Natuurlijk was ze toen allang mooier dan ik in was ooit voor elkaar had kunnen krijgen. En mijn dochter is sterker en weerbaarder dan wat we gedurende die jaren vaak voor wenselijk hielden.  Bijenwas is zo heerlijk vormbaar, je warmt het een beetje op en het doet alles wat jij wilt. Zakt de zaak een beetje in elkaar, hup je ramt er gewoon een ijzeren pin in en voila: jij bent weer de baas.  Tijdens het opvoeden van mijn kind waren er hele periodes dat als ik iets naar links liet buigen en het los durfde te laten, dan zwiepte de hele zaak automatisch naar rechts.  En zoals ik dan met was vaak doe ( in elkaar stompen en opnieuw beginnen) was (hoewel soms verleidelijk) geen optie. Wij deden ons wanhopige best om de regie in handen te houden. Tot ze 18 jaar werd hebben wij het voor elkaar gekregen dat er geen tatoeages op de ongeschonden huid gekrast werden. Wat een lief kind als je bedenkt dat ze toen al een half jaar in Engeland woonde. Maar we maakten ons geen illusies want het werd al heel lang aangekondigd hoe haar 18e verjaardag eruit zou komen te zien. Het bezoek aan de tattoo artist zou daarbij als eerste op de agenda staan. We hielden ons hart vast en vroegen ons af of we niet langer hadden moeten "boetseren", langer hadden moeten zeuren, nog meer de nadelen hadden moeten belichten. En toen kwam de foto: 3 initialen op haar pols, van haar broertje, van haar vader en van mij zodat ze ons dichterbij zich kon houden.  Dit weekend was ze weer eens op bezoek bij ons en tussen alle tatoeages op haar arm prijkte een enorm portret met daaronder: mum. Ik had nooit gedacht dat ik ooit nog kippenvel tot op mijn hart zou kunnen krijgen van een tatoeage, maar mijn kind heeft mij inmiddels zo gevormd dat dat dus mogelijk is.  Van opvoeden naar alleen nog maar voeden af en toe en wat er nu nog kan komen is dat zij mij gaat voeden en dat lijkt me niks dus voor mij voelt de cirkel nu al lekker rond.  Ik laat haar verder maar met rust, ze is prachtig, ze is wat mij betreft klaar. Als ik wat wil vormen dan pak ik wel een bonk was.  Het verdere ontwikkelen  regelt zij zelf wel, ik heb daar  alle vertrouwen in

Liliansbeelden en parkeren

Vandaag was tweede beursdag bij Kunst Wageningen. Ik kwam heel vrolijk aanrijden want na aanvankelijk een foute afslag op de snelweg genomen te hebben (paniek, paniek) kon ik verder de weg helemaal vinden naar het Theater. Ja ik weet dat ik er de dag ervoor ook was, maar geloof me als je Lilian Steenhuisen heet, dan betekent dat helemaal niks! En het is zeker geen garantie dat je dan ergens zonder problemen naar toe zou kunnen zoeven. Dus stel je mij voor: ik zie niet alleen het theater nee juich juich ik blijk ook nog te weten waar de parkeerplaats zich bevindt. Een enorme smile begint door te breken als ik triomfantelijk op de slagbomen afrijdt om aarzelend tot een halt te komen als het begint te dagen dat deze bomen vandaag in ieder geval niet meer open zullen gaan. Even kijk ik nog serieus of ik echt niet langs de slagbomen kan manoeuvreren en dan: Bam, als een enorme vuistslag midden in mijn buik overvalt de paniek me. Oh shit, waar moet ik dan parkeren? Waar moet ik nu naartoe? Ik probeer mijn auto te keren en kom een beetje vast te staan terwijl mijn auto de volledige toerit naar de parkeerplaats- waar ik niet op kan komen- blokkeert. En ineens zie ik uit mijn ooghoek een jeepje opduiken. "Karin" juicht het in mij als ik mijn vriendin/collega/buurvrouw op de beurs, meen te ontwaren achter de beslagen raampjes. Wat ik niet weet is dat Karin inmiddels aan haar derde rondje Wageningen is begonnen want die kon de parkeerplaats niet eens vinden. Die was al zonder de frustratie van bomen die niet omhoog wilden helemaal door het dolle heen aan het raken en de beslagen raampjes waren direct herleidbaar aan de stemming in de auto. Dus was ik stomverbaasd toen ik haar aanvankelijk af zag remmen om meteen erna gas te geven en om een bocht dreigen te verdwijnen. Het keihard uitgeschreeuwde:" Neeeeee" van mij zette geen zoden aan de dijk en hoewel ik eerst dacht dat ik moeilijk uit mijn overdwarse positie kon komen bleek dat enorm mee te vallen (als je niet zit met een enorme klap over de stoeprand en als je maar bang genoeg bent dat iemand uit je zicht verdwijnt). Ik wist de weg niet en mijn hele wezen riep: volg die jeep laat haar niet ontsnappen!!! Pas na 5 minuten en steeds onbekender terrein begon ik me af te vragen of de bestuurder van de auto Karin eigenlijk wel was en of ik niet nu als een blinde kip gewoon een willekeurige voorbijgaand jeep aan het achtervolgen was. Toen ik naast haar stopte op een parkeerplaats was de opluchting groot toen ik haar zag en zij mij want de auto's waren nu dan wel geparkeerd maar wij hadden geen idee waar wij waren en waar het theater was.
Wonder boven wonder hebben we het toch kunnen vinden en ook nog redelijk voor sluitingstijd van de beurs. Gelukkig want ik had deze dag qua gezelligheid en qua omzet niet willen missen.

Ps: hahaha, vanmorgen zie ik op twitter dat ik niet door 1, niet door 2, nee door DRIE!!! verkopers van scooters wordt gevolgd nav mijn bovenstaande blog bericht. Ik heb ze meteen gevraagd of ze echt denken dat het manoeuvreren met een scooter met sokkels onder mijn ene arm en beelden onder mijn andere makkelijker zal gaan. Maar misschien zijn ze wel getriggerd door het als een blinde kip volgen van iemand anders. Ik weet het niet, ik gok op het laatste.

Anja, Ingeborg en Thea bedankt voor de geweldige organisatie van dit evenement

Liliansbeelden en beelden die - in tegenstelling tot maakster - wel tegen vorst en vocht kunnen

Zo, het was afwachten hoe het weer zou worden in Ootmarsum en Zutphen zei ik in mijn vorige blog.
Nou... inmiddels weet ik het. En dat niet alleen: inmiddels weet ik ook dat ik ga stoppen met mijn buitenactiviteiten (althans voor wat betreft de kunstmarkten).
Na 5 jaar deelgenomen te hebben aan steeds meer kunstmarkten vind ik het mooi geweest. Ik rond mijn programma voor dit jaar natuurlijk nog af maar voor volgend jaar ga ik me richten op beurzen en exposities. De reden hiervoor zijn:
1.Ik heb nooit iemand willen zijn die al in het begin van de week gaat luisteren naar de weerberichten van het komende weekend en dan met steeds meer tegenzin naar het weekend toe gaat leven omdat je al aan voelt komen dat het weer trapeze hangen wordt aan de daken van je marktkraam, dat je weer natte avontuurtjes gaat beleven met volslagen vreemden als je wordt getrakteerd op een gratis douche vanaf diezelfde daken. Zeker niet nu binnenkort alle schoolboeken gewijzigd moeten worden omdat het woord seizoen niet meer uit te leggen valt in het land van de eeuwig herfst.
2.Ik op deze manier moddervet word omdat de regelmatige frustratie alleen nog weggevreten kan worden als je vaststaat achter een kraam. Stel je jezelf voor als je een hele dag tussen winkelend publiek staat dat net zo geïnteresseerd is als duizend anderen die niet wisten dat er hier een kunstmarkt zou zijn. Of als blijkt dat de kunstmarkt in het verlengde ligt van een rommelmarkt en de bezoekers een cultuurshock ondergaan als ze na alles voor een euro jouw prijskaartjes zien. Je borg moet betalen voor een dak op je kraam wat je er ook nog even zelf op moet zien te maken, en als je het in komt leveren er moeilijk wordt gedaan over teruggave van je borg. Als er ter verhoging van de feestvreugde een blik Duitsers wordt opengetrokken die begeleidt door een hoempapa band schlagers gaan zingen, onvermoeibaar, uren achter elkaar. Als de ruimte die naast jouw kraam gereserveerd was voor jouw zware sokkels iemand anders al landje pik heeft gedaan die er groter en sterker uitziet dan jijzelf. Als de organisatie dat verder een rotzorg zal zijn maar je wel begint te knuffelen en te zoenen terwijl je de man daarvoor nog nooit hebt gezien. Als je kraam op een helling blijkt te staan zodat het de hele dag spannend wordt wanneer en hoever je sokkels zullen gaan glijden. Op zulke momenten heb ik suiker nodig, heel veel suiker! En als ik misselijk ben van de suiker dan moet ik iets pittigs om de weeë misselijkheid te verdrijven.
De hele week eet ik koolhydraat vrij om te compenseren dat ik in dit soort weekenden koekjes, chocola, drop, chips in gezinsverpakkingen loop weg te werken.

Natuurlijk zijn er hele professionele kunstmarkt organisaties die alles tot in de puntjes voor elkaar hebben inclusief de hele marketing eromheen maar zelfs zij hebben geen controle over het weer.
Die uitstekende organisaties bedank ik wel voor de goeie weekenden waarbij ik hopelijk voldoende visite kaartjes heb kunnen uitdelen door het hele land om in 2012 de volgende fase in te gaan:
Liliansbeelden kunnen buiten, Lilian zelf niet meer. Galerien Beurzen beeldentuinen enz here I come!!

Liliansbeeld of zelfportret

Ik hoor regelmatig de vraag van mensen die mijn beelden aan het bekijken zijn of de hoofden zelfportretten zijn. In het begin deed ik nog moeite om het te ontkennen want niet alleen zijn het geen zelfportretten, maar ik zie ook helemaal geen gelijkenis met mijn eigen gezicht. Tegenwoordig neem ik maar voor kennisgeving aan dat er een heleboel mensen zijn die trekken van mijn gezicht in de hoofden van mijn vrouwelijke (dat dan wel gelukkig) beelden terug vinden.
Iets nieuws vond deze week plaats. Een vrouw was heel aandachtig mijn foto boek aan het bekijken. Op de kaft staat: Liliansbeelden. Zij bleef extra lang hangen bij de laatste bladzijde waar een best wel grote foto van alleen mijn gezicht te zien is. Ze keek me een paar keer aan en tenslotte stelde ze deze vraag:
Kent u de Lilian die deze beelden heeft gemaakt ook persoonlijk????

 

Liliansbeelden en waanzinnig geworden "collega's"

Ik heb een beroep zonder collega's. Ik zet elke dag Radio 1 aan. Dan heb ik toch het gevoel dat ik mensen om me heen heb. Ze praten me bij over allerlei interessante dingen, ik hoor muziek die ik niet kende, krijg recensies over boeken films, iemand maakt me aan het lachen. Kortom Radio 1 fungeert bij mij als een soort surrogaat voor collega's.
 Wat nu als je op een dag niets vermoedend op "kantoor" komt en merkt dat je "collega's" van de ene op de andere dag veranderd zijn. Ineens zitten ze achter hun bureaus de hele dag op achterlijke toetertjes te blazen. Ze zijn allemaal op de fiets gekomen en houden niet op om daarover te praten. Over of - en hoe hard ze hun bandjes hebben opgeblazen. Hoe groot het gat in hun zadel is en erger nog: waarom. Ervaring na een paar dagen leert dat je op dat moment vingers in je oren moet doen en  zingen heel hard, anders ga je visualiseren en krijg je bepaalde beelden van je collega's nooit meer uit je hoofd.
Ze zijn obsessed met het weer: het is altijd te nat te warm of te koud, en met wat ze eten, wat ze gegeten hebben en wat ze vandaag verder nog gaan eten. Ze krijgen ineens allemaal kwaaltjes waarbij dode tenen en maagzuur vanwege lekkende klepjes nog het minst erg zijn om aan te horen. Ineens staat er als uit het niets ook een radio op de afdeling waar voortdurend hinderlijke chansons uit klinken en muziek van bands waarbij je denkt: hoe hebben die zo dronken  de weg naar de studio kunnen vinden?Even denk je dat de vrouwen  weer enigszins normaal zijn als je ze hoort praten over overgewicht, tot blijkt dat het over gewicht van de fiets gaat! Heel af en toe veer je op als er bijvoorbeeld iemand bebloed de afdeling op komt omdat ie onderweg door een tractor van de weg is gereden. Maar daarna zakt de moed je in de schoenen als hij  begint te vertellen dat ie ondanks dat toch zelf door is gefietst naar de dokter waar ie 403 hechtingen nodig had. Vervolgens raken al je collega's pas echt in rep en roer want de gewonde collega begint in de loop van de dag - aarzelend weliswaar maar toch- toespelingen te maken dat ie niet helemaal zeker weet of ie morgen wel weer op de fiets naar het werk zal komen. Dan ga je je pas echt zorgen maken over hun geestelijke gesteldheid en of dit ooit weer goed zal komen.
Gelukkig ga ik dit hele weekend naar Vaals voor een kunstweekend, achter een kraam met geen mogelijkheid om radio 1 aan te zetten. Ik beschouw het maar even als een welverdiende vakantie waarbij ik even afstand kan nemen van mijn collega's. Hopelijk zijn ze maandag weer normaal maar ik ben bang dat de Tour de France nog wel iets langer gaat duren.

U bent van harte welkom zaterdag van 11.30 uur tot 18.00 uur en zondag van 10.00 tot 18.00 uur
voor meer info zie: AGENDA (rechterkant site).

tags: lilian, beelden, rosmalen, Tour de France

Liliansbeelden en Kinderen die kunst ook geweldig vinden!!!!

Zo prachtig als mijn beelden vorig jaar op de kunstmarkt te Venray stonden tussen de sproeiende fonteinen, zal dit jaar niet het geval zijn. Hoe mooi het er ook uitzag, ik denk niet dat ik zo'n dag nog een keer overleef. Ik stond daar op verzoek van de organisatie de fontein "op te leuken". Dat is op alle fronten gelukt. Ik kreeg veel te horen dat de gemeente de beelden zou moeten aankopen omdat het zo prachtig stond, maar dat was nog niets vergeleken met de dankbaarheid van  de plaatselijke jeugd: zij waren absoluut  lyrisch............ over het feit dat ze nu niet alleen konden rennen en fietsen door de waterstralen maar dat er  pylonen tussen waren geplaatst waar ze het nu ook nog zigzaggend omheen konden doen!!

 

Liliansbeelden en Hitte, regen en andere remmende factoren

Het ligt niet altijd aan het weer als de verkoop stagneert. Je kunt er zelf ook een behoorlijk groot aandeel in hebben. 2e Paasdag stond ik in Vught bij een prachtig landgoed voor een artfair. Alles zag er prachtig uit, ook het grasveldje dat ik toegewezen had gekregen tussen landhuis en koetshuis. Ik had als blikvanger het grootste beeld pontificaal bij de toegang tot mijn mini domein geplaatst en daarachter kwam de rest van de beelden mooi uit tussen de beplanting en ik zat bij mijn tafeltje met info en visitekaartjes. Het was echt niet druk maar die paar mensen die de moeite hadden genomen om de € 8.50 aan entree op te hoesten leken na aanvankelijk heel enthousiaste reacties op mijn eyecatcher toch niet bereid om mijn grasveldje verder te betreden, laat staan om een visite kaartje te komen halen. Redelijk teleurgesteld (dit was me nog nooit overkomen) ging ik alles weer inpakken. Toen ik het thuis allemaal weer ging uitpakken viel mijn oog het prijskaartje van mijn grootste beeld: Neolith, 2011, € 8000,00 (ipv de bedoelde € 800,00) Inclusief sokkel, dat dan nog wel! Maar voor iemand die beweert kunst  betaalbaar te willen maken voor een groter publiek, best wel pittig.

Roept wel meteen de vraag op: wat ga ik doen als ik een keer een nulletje te weinig typ en iemand wil mijn beeld voor € 80,00 kopen?

Liliansbeelden en hoe stel je je proffessioneel op

Vanavond ga ik naar een bijeenkomst van de social media club in Den Bosch. Voor het eerst. Best wel spannend. De eerste keer dat ik zoiets ging doen was twee weken geleden naar een open space bijeenkomst van de Kamer van Koophandel. Samen met een vriendin ging ik er heen. Wow, ik voelde me heel speciaal toen ik onderweg was, ik voelde me een hele "ondernemer" en lekker professioneel zo met mijn laptopje (moest wel eerst weer even terug naar huis want ik was em vergeten maar dat had ik snel verdrongen).
Toen we aankwamen en in de stroom van collega ondernemers naar de ingang liepen, werd dat  gevoel ineens een stuk minder. Blijkbaar horen die laptops in keurige tasjes en liep ik als enige struikelend over het snoer met dat ding onder mijn arm klem zittend in de draaideur naar binnen!!!
Netwerken bij een borrel kan enorm zinvol zijn heb ik die dag ook nog geleerd. Maar een nog zinvollere les: zet een leesbril op als je die nodig hebt. Helaas ben ik ijdel en zag ik een logo van twee sierlijke figuurtjes aan voor een koeienkop, waardoor de opdracht om hier een beeld van te maken overduidelijk niet naar mij ging.
Dus vanavond die bijeenkomst, en als je mij bent, best wel spannend dus!!

 

Liliansbeelden en het weerbericht

 

Tuurlijk super handig allemaal dat we van te voren weten hoe het weer zal worden. Buienradar ff checken voor je je in je tennispakje gaat hijsen doe ik zelf ook regelmatig. Maar sinds ik ettelijke weekenden met mijn beelden in de buitenlucht sta ben ik niet meer zo'n fan van elk uur te kunnen/moeten horen dat het dat weekend ineens lijkt alsof de herfst al vroeg is ingezet met fijne rukwinden en regen die zelfs hier en daar in ijzel over kan gaan. Of zoals voor morgen als ik in de tuinen van Appeltern sta dat ze verwachten dat de mussen dood van het dak af komen tuimelen op zaterdag en dat het zondag - voor heel veel mensen - eindelijk heerlijk gaat hozen.  Als je mij bent en nog met opbouwen van de hele expositie moet beginnen, dan vraag je je misschien net als ik af of het wel zo'n vooruitgang is dat we tegenwoordig precies van te voren kunnen weten wat ons te wachten staat op dit gebied. Hahahahahahaha, ik ga gewoon opbouwen hoor, zolang Erwin Krol en consorten nog regelmatig hun excuses staan aan te bieden op tv blijf ik positief gestemd.

fluitend op pad voor Liliansbeelden

 

Sinds de uitvinding van de Tom Tom is er een wereld voor me opengegaan. Vroeger kon ik de straat nog niet uit zonder in paniek te raken. Met stukken karton op de stoel naast me waar de route zo beknopt mogelijk op stond geschreven leek het vaak nog een heel eind goed te komen, tot ik weer eens achter een vrachtwagen zat en een ANWB bord over het hoofd had gezien. Vanwege een totaal gebrek aan ruimtelijk inzicht in combinatie met een totaal gebrek aan "het hoofd koel houden", heb ik  vaak gillend in de auto gezeten en heel wat sollicitatiegesprekken niet kunnen voeren.
Samen met mijn vriend Tom behoort dat nu tot het verleden......dacht ik!! Helaas blijkt Tom ook verre van onfeilbaar. Toen ik em vorige week iets te enthousiast met zijn vingertje in mijn asbak aanstampte
begaven een paar zekeringen het. Het eerste merkte ik dat aan het uitvallen van de radio, maar het zonk pas echt in toen Tom door zijn laatste reserves heen was en na eerst een tijdje heel stil te zijn geweest zijn oogjes dicht liet vallen. Ik was onderweg naar Drunen... of was het nou Deurne en waar the F ligt dat eigenlijk????? Hopelijk gaat me dit vanmiddag als ik naar de opening van mijn expositie in beeldentuin Witharen in Ommen  ga niet nog een keer overkomen. Niet alleen kom ik dan ook weer te laat maar zal ik er tevens na het veelvuldig bonzen met mijn hoofd op het stuur, het trekken aan mijn haar en de uitgelopen maskara niet meer toonbaar genoeg uitzien voor deelname.

Liliansbeelden en Wat kan ik?

sleeping beauty

Ik ben iemand die jarenlang gedacht heeft: WAAR BEN IK NOU GOED IN??? (naast het op de wereld zetten van de twee mooiste beste en liefste kinderen natuurlijk). De zoektocht langs enorm veel uiteenlopende baantjes leverde helaas niks op. Ik tennis  en hou enorm van zingen, maar ondanks voldoende enthousiasme bak ik helaas van beiden niet veel, dus dat zou het zeker niet gaan worden. De tijd tikte door en de vraag begon een beetje meer de vorm van een conclusie te krijgen: jij kunt niks speciaals. Tot ik in 2006 een cursus bronzen mallen maken ging volgen. Het maken van de mallen bleek op zich bleek de sleutel niet te zijn. Ik vond het vies en zwaar werk. Maar datgene dat IN de mallen gedaan moest worden, dat bleek ineens het antwoord op mijn vraag: Beelden vormen uit was, dat is wat ik kan. Dat is waar ik goed in ben.
Daar kan ik met passie aan werken, daarvoor heb ik tot nu toe een eindeloos lijkende bron van inspiratie. Het mooiste van alles is nog wel dat ik er ook nog succes mee heb gekregen. Er zijn zoveel mensen die iets heel goed kunnen en er ondanks dat nooit droog brood mee verdienen.
Ik heb door al mijn grenzen te overschrijden mijn hobbie kunnen omzetten in een full time baan als beeldhouwer. Mijn eigen zaakje heet Liliansbeelden en mijn website is: www.liliansbeelden.nl
Het maken en verkopen van de beelden is niet alleen heel erg fantastisch, maar ik ontmoet ook interessante leuke mensen en kom op bijzondere plekken. Ik leer ook enorm veel aan doorzetten en vertrouwen in jezelf hebben. Ik geniet elke dag van het feit dat ik me niet meer af hoef te vragen waar ik goed in ben. En die verspilde energie steek ik nu in het opbouwen en uitbouwen van liliansbeelden.