Liliansbeelden en de kunst van het van 1 tot 10 tellen

Ineens ben ik door een opmerking met mijn gedachten 13 jaar terug in de tijd,  in Denemarken waar ik met mijn gezinnetje een vakantie doorbracht. Meteen ook de laatste want ik vond het ondanks 14 dagen schitterend weer geen succes.  Dit mede vanwege het park waar wij een huisje hadden geboekt. Denemarken is een tamelijk leeg land maar om 1 of andere reden hadden de eigenaren toch kans gezien om alle huisjes tegen - en  bovenop elkaar te bouwen. Als wij in ons "tuintje"  zaten dan hadden wij zicht op de waterval aan de overkant oftewel: de badkamers van de barakken rij voor ons.  Dat hele "kamp" gevoel  had uiteindelijk 1 voordeel nl. dat wij 's avonds toen de kinderen  eindelijk in bed lagen  bij de mensen achter ons (die we daar ontmoet hadden) een fles wijn konden gaan drinken. Terwijl we in hun tuin zaten, kon ik onze badkamer  namelijk zonder problemen  in de gaten houden. Met de kiddies zelf had ik afgesproken dat zodra er iets aan de hand was, zij alleen maar hun koppie uit het raam hoefden te steken en dan zou ik het meteen zien, ze zouden niet eens hoeven te roepen.
Wij installeerden ons aan de tuintafel en zaten nog nauwelijks aan ons eerste glas en ja hoor........ daar ging het licht al aan. Niemand stak zijn kop nog uit het raam, maar ik besloot toch al maar meteen poolshoogte te gaan nemen. Ik stak de 3 meter gras over en achter mij hoorde ik dat de hilariteit enorm aan het toenemen was. Ik miste alle fun, dus ik wilde geen gezeur en  snel terug.
Ik ging op mijn knieën voor het lage badkamerraampje zitten en kon - omdat het open stond- het gordijn  wegtrekken en tegelijkertijd roepen: "Wat zijn we aan het doen"????
Ik weet niet wie harder gilde: IK, of de man die net voor de wc stond te plassen en die met zijn vriend nog in zijn hand, door zijn hoeven zakkend van schrik achterover tuimelde.
Het drong meteen tot me door: het verkeerde raam. Ik had fout geteld. Ik kan niks zonder tomtom maar dat het zoooo erg was...... Dit was het raam van onze buren en de hilariteit van de mensen achter me had daarmee te maken gehad. Dat kon ik nu wel concluderen aan de gierende, bulkende, hikkende geluiden die ik achter me waarnam.
Ik had het gordijn in een reflex meteen weer dicht gerukt en riep nu door het gesloten ding alle excuses die ik in 1 minuut kon proppen, wensend dat ik door de grond kon verdwijnen.
Toen de buurman weer op adem was gekomen en het gordijntje  een spleetje opende was hij absoluut NOT amused en ik uiteraard op dat moment ook niet.

Toch had ik  het niet willen missen want het aantal keren dat  ik naderhand  dubbel heb gelegen bij deze herinnering is niet meer te tellen.

 

O, ja en de zee zat vol kwallen!!!!

Liliansbeelden en de nieuwe eigenaars

Alleen foto's kijken van mijn beelden: http://liliansbeelden.nl.server2.starthosting.nl/albumls/index.html

De laatste beurs van dit jaar is hierbij officieel achter de rug. Ik kan me nu gaan richten op nieuwe beelden maken en mijn programma voor volgend jaar bepalen. Althans dat denk ik; maar vandaag is het toch gewoon ordinair puinruimen in mijn huis en atelier waar op dit moment niemand wil zijn, inclusief ik zelf.
Voor een impressie van onze stand (schilderijen van: http://www.dicksteenhuisen.nl/ ) heb ik hier een klein filmpje:

Het meest bijzondere dit keer vond ik het afleveren van de beelden bij de nieuwe eigenaars. Sowieso is het altijd leuk om een beeld te gaan afleveren in zijn nieuwe huisje, maar dit keer kreeg het nog een extra dimensie vanwege de bijzondere mensen die ik iets beter heb leren kennen.
Het begon zaterdag toen ik mijn bronzen beeld Concentratie II ging afleveren bij iemand die het beeld een tijd geleden in neolith gezien had en sindsdien had moeten wachten op de bronzen variant. Op het moment dat het beeld bij de vrouw op de juiste plaats werd gezet voelde dat schijnbaar als letterlijk en figuurlijk de juiste plaats want  zij zei dat zij tranen voelde opkomen zo blij was ze met dit beeld. Ik was moe na een lange beurs dag, maar ik reed hierna fluitend naar huis.
Op zondag na de beurs moesten er nog twee beelden afgeleverd worden die men niet direct zelf mee naar huis had kunnen of willen nemen. "No guts no glory" op zijn loodzware paal van 1 meter natuursteen moest naar twee mannen die mij van te voren al gewaarschuwd hadden dat ik onder de indruk zou zijn van hun verzameling kunst. Niets had mij echter kunnen voorbereiden op wat ik daar aan trof.  Het resultaat van 36 jaar samen reizen en verzamelen had geleid tot het wonen in een soort museum leek wel, er was nog een zithoek maar de rest van de vertrekken hing vol met skeletten van allerlei dieren, Afrikaanse kunst, laden vol met opgezette vogelspinnen, schorpioenen, kevers enz. Het was prachtig en smaakvol uitgestald en had daardoor niets gruwelijks. Het laatste beeld ging naar een echtpaar van 85 jaar, ze zijn al zo lang samen en weten er nog steeds iets leuks van te maken. Ze hadden al eens een beeld van mij gekocht en indruk gemaakt met de opmerking: wij zijn dan wel oud en misschien hebben we niet meer zo lang, maar dat weerhoudt ons niet om er nu dubbel en dwars van te gaan genieten. En wat kochten ze nu: mijn beeld  "Never a dull moment". De titel zegt genoeg.

En wat ik daarnaast nog mooi vond was de toevallige plaatsing van mijn beeld als voorgrond voor het schilderij van Dick, waarbij het lijkt alsof we dit bewust gedaan hadden. Het verliefde stel dat tot stilstand komt met alle oog en aandacht voor elkaar tegen op de achtergrond de Rotterdamse metro en alle mensen die elkaar niet zien en voorbij haasten in de tussen momenten van naar huis gaan en thuis komen. Ik vind het prachtig.