Liliansbeelden en zaken van landsbelang.

Was ik de enige die in de lach schoot toen Henk Kamp tijdelijk door het leven moest met de titel: Verkenner Kamp. ??? Ik ben misschien te visueel ingesteld en zie onze Henk met dunne witte beentjes met hoog opgetrokken kniekousjes en een korte broek met opgerolde mauwen proberen om de tegenpolen Samsom en Rutte door 1 deur te krijgen.  Gelukkig heeft niet iedereen dit, want hij schijnt nog een heel eind te zijn gekomen.

Tegelijkertijd trigerde "verkenner Kamp" een herinnering bij mij van heel lang geleden. Toen ik nog met mijn broertje en zusjes  thuis woonde bij een moeder wiens enige doel was om voor ons te zorgen (dat dacht ik toen) en een vader die bij de Militaire inlichtingen dienst werkte en iets vaags deed als ondervrager. Dat wisten wij want daarnaast sprak hij ook nog Russisch en dat vonden wij cool.

Op een dag ging de telefoon en nam mijn broertje die toen 12 was op. Hij hoorde een mannenstem die vroeg of zijn vader thuis was, maar die was even weg.
Waarop de man zei: "geef dit door aan je vader: JE SPREEKT MET ONDERVRAGER HUT, DE TENT VOOR DE HOND IS KLAAR"

Mijn broer stond stijf van de adrenaline, hij had een boodschap doorgekregen dat was duidelijk, een code die voor mijn vader een belangrijke betekenis zou hebben, die hij meteen zou herkennen en tot actie over zou gaan.  Vol van het idee dat hij een heel belangrijke functie had te vervullen wachtte mijn broer tot mijn vader thuis zou komen, in zijn hoofd repeterend wat hij had gehoord zodat hij het niet zou vergeten en geen fouten zou maken. Toen mijn vader thuiskwam liep mijn broer meteen naar hem toe. Wat voor hem zo totaal geen betekenis had gehad zou nu in vruchtbare aarde vallen. Papa zou er meteen jus van kunnen maken en het land redden. Pap zei hij, je moet goed luisteren ik heb deze boodschap voor je doorgekregen: Ondervrager Hut heeft gebeld en de tent voor de hond is klaar. Mijn broer sprak de woorden duidelijk uit, zodat de code niet door hem voor meerdere uitleg vatbaar zou worden.
Hij keek zijn vader verwachtingsvol aan. Zou papa's gezicht nu veranderen, zou hij opgelucht gaan lachen, of zou er angst op zijn gezicht verschijnen, of afgrijzen.  Maar niets van dat alles. Mijn vader bleef mijn broertje aankijken of er nog meer zou komen." Wat??" was alles wat hij uitbracht. Een grotere anticlimax was niet mogelijk.
Mijn broertje herhaalde de zin nog maar een keer, nog duidelijker articulerend. Maar de reactie bleef gelijk:" Wat is dit voor onzin"  zei mijn vader. "Wie heb je dan aan de telefoon gehad? ". "Ondervrager hut" zei mijn broertje.
Dit ging nog een tijdje zo door. Mijn vader zei:" jij hebt echt teveel fantasie. Wat een onzin, een code.  Er is geen ondervager Hut en ik krijg geen codes via de telefoon. Maar wie heeft er nu wel gebeld????!!!"
De conclusie aan het einde van de middag was dat we er wel nooit achter zouden komen.
Tot twee dagen later mijn ouders een geagiteerd telefoontje kregen. Het was:
Slager Schut, hij had toch doorgegeven dat de pens voor de hond klaar was??? Hoe lang dachten wij dat dat goed bleef.??????