Liliansbeelden en vakantie

Ik heb een enorme hekel aan de Tour en de hele verslaggeving eromheen, maar vandaag  was het een aanleiding voor een mooie herinnering.  De Tour komt vandaag nl. door Metz. En als je  "Metz" binnen ons gezin zegt dan beginnen we al te lachen, hoewel het toen de herinnering ontstond verre van grappig was.

Heel heel lang geleden toen vaders en moeders nog gewoon de hele weg ruzie hadden over de te vinden route,  reden wij met onze kleine kinderen naar een vakantiebestemming in Frankrijk. Wij overlegden hoe de route verder zou verlopen (nou ja niet echt natuurlijk, mijn man wees op de kaart - die alleen voor de sier op mijn schoot lag - aan hoe hij ging rijden. Voor de sier want we wisten allemaal dat ik daar natuurlijk niet echt op ging kijken om te voorkomen dat ik het ding voor de tweede bocht al onder zou braken). De  kinderen hoorden hem zeggen dat wij door Metz zouden rijden. De schatjes begonnen spontaan vrolijk te rijmen:" In Metz krijg jij een pets ". Al gauw werd het een soort Mantra: in Metz krijg jij een pets, in Metz krijg jij een pets. Het toontje verliep van steeds dreigender naar steeds zachter tot ze er godzijdank ruim voor we Metz bereikten  van in slaap vielen. Ik haalde opgelucht adem. Pfew, dat moment suprême zouden wij niet meemaken. Deze Tour zou niet al crashend gaan finishen in Metz.  Maar wat schetste mijn verbazing: we rijden Metz nog niet binnen of de vader van ons lieflijk onschuldig slapende kroost,  begint uit het niets keihard te schreeuwen: JONGENS WE ZIJN IN METZ!!!! Waarop ogenblikkelijk die ene die net wat sneller wakker schrok zich geen moment bedenkt en  de ander vol op het gezicht mept. Hier houden alle raakvlakken met de Tour op want mijn kinderen zijn niet als die bikkels die zelfs met een gebroken heup nog doorfietsen. Mijn kinderen huilen wel en ook nog eens heeeel hard. En zelfs de dader uit angst voor represailles huilde heeeeeeeeeel hard mee. Misschien is er toch wel iets te zeggen voor het gebruik van doping. Wij zaten ineens van extreme stilte in een wal van geluid en in die chaos moest ik troosten en bepalen op wie ik woedender was. Het kind op de achterbank of die naast me zat. Het kind voorin had het geluk dat hij veilig achter het stuur zat,  want ook dit circus moest net als de Tour nog verder kunnen trekken dan Metz.

Ach voor iemand zich zorgen maakt, tegenwoordig hebben we een routeplanner, niks meer op de achterbank en gaan we nog steeds heerlijk met zijn tweeën op vakantie