liliansbeelden en het ei

Ik voel me heel erg zielig! En dat is best knap als je bedenkt dat ik gisteren mijn zesde beeld voor deze maand heb verkocht en vandaag zit te wachten of de zevende verkoop wel of niet doorgaat. Daarnaast werd ik net nog gebeld door een galerie met een heel mooi aanbod voor een expositie. Behoorlijk vrolijk ging ik de afvalbak leeg gooien buiten in de container. Dat ging een beetje moeilijk want een gedeelte van een pallet waar sokkels in hadden gezeten stond de boel te blokkeren. Weten jullie waarom je nooit een hark in het gras mag laten liggen? Kennen jullie dat effect dat je niks vermoedend met je voet op de hark trapt en dan  onderuitgehaald wordt door de steel die ineens uit het niets tevoorschijn komt en je dan vol in je snufferd raakt? Zoiets gebeurde met het pallet, ik kreeg ineens een enorme opdoffer tegen de zijkant van mijn hoofd met het dikste stuk hout, kon me ternauwernood overeind houden, proefde een rare smaak in mijn mond en nog voor iemand kon vragen: hoe wilt u uw eitje, had ik em al hardgekookt op mijn voorhoofd zitten. Net boven mijn slaap. Ik keek nog ff totaal beteuterd naar het andere einde van het pallet waar de spijkers nog uitstaken en prees me nog gelukkig dat niet dat deel als een hamer op mijn kop geslagen had. De totale paniek brak uit toen ik bij een spiegel aankwam. Ik was bang dat het zou gaan knappen zo snel groeide dat ei. Mijn ventje kwam meteen naar huis en trof mij op de bank aan met een zak albert hein reuze garnalen op mijn kop. Ik kan me aan gaan melden voor Hollands next Frankenstein. Ik voel me echt enorm zielig.