Opvoeden is moeilijk. Geef mij maar een bonk bijenwas en ik maak er een mooie vrouw van die trots, sterk en weerbaar is. Ik boetseer net zo lang tot de armen en benen mooi glad en in de stand die ik wil staan, zodat ik het beeld volledig naar mijn zin bij de gieter kan afleveren. Probeer zoiets maar eens voor elkaar te krijgen als je op een dag een baby in je handen gedrukt krijgt. 17 jaar heb ik erover gedaan voor ik het eindproduct eindelijk uit handen durfde te geven. Natuurlijk was ze toen allang mooier dan ik in was ooit voor elkaar had kunnen krijgen. En mijn dochter is sterker en weerbaarder dan wat we gedurende die jaren vaak voor wenselijk hielden. Bijenwas is zo heerlijk vormbaar, je warmt het een beetje op en het doet alles wat jij wilt. Zakt de zaak een beetje in elkaar, hup je ramt er gewoon een ijzeren pin in en voila: jij bent weer de baas. Tijdens het opvoeden van mijn kind waren er hele periodes dat als ik iets naar links liet buigen en het los durfde te laten, dan zwiepte de hele zaak automatisch naar rechts. En zoals ik dan met was vaak doe ( in elkaar stompen en opnieuw beginnen) was (hoewel soms verleidelijk) geen optie. Wij deden ons wanhopige best om de regie in handen te houden. Tot ze 18 jaar werd hebben wij het voor elkaar gekregen dat er geen tatoeages op de ongeschonden huid gekrast werden. Wat een lief kind als je bedenkt dat ze toen al een half jaar in Engeland woonde. Maar we maakten ons geen illusies want het werd al heel lang aangekondigd hoe haar 18e verjaardag eruit zou komen te zien. Het bezoek aan de tattoo artist zou daarbij als eerste op de agenda staan. We hielden ons hart vast en vroegen ons af of we niet langer hadden moeten "boetseren", langer hadden moeten zeuren, nog meer de nadelen hadden moeten belichten. En toen kwam de foto: 3 initialen op haar pols, van haar broertje, van haar vader en van mij zodat ze ons dichterbij zich kon houden. Dit weekend was ze weer eens op bezoek bij ons en tussen alle tatoeages op haar arm prijkte een enorm portret met daaronder: mum. Ik had nooit gedacht dat ik ooit nog kippenvel tot op mijn hart zou kunnen krijgen van een tatoeage, maar mijn kind heeft mij inmiddels zo gevormd dat dat dus mogelijk is. Van opvoeden naar alleen nog maar voeden af en toe en wat er nu nog kan komen is dat zij mij gaat voeden en dat lijkt me niks dus voor mij voelt de cirkel nu al lekker rond. Ik laat haar verder maar met rust, ze is prachtig, ze is wat mij betreft klaar. Als ik wat wil vormen dan pak ik wel een bonk was. Het verdere ontwikkelen regelt zij zelf wel, ik heb daar alle vertrouwen in
